Η εργατική πρωτομαγιά, όσο και αν θεωρείται πλέον από την πλειονότητα μια μέρα κατά την οποία δεν εργαζόμαστε, όπως μια οποιαδήποτε άλλη αργία, αποτελεί μέρα μνήμης και αγώνα. Το 1886 στο Σικάγο, μαζικές απεργίες διαρκείας οδηγούν στα αιματηρά γεγονότα του Μαΐου, όπου κατακτιέται η καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας. Πέρα από την κατάκτηση αυτού του συνδικαλιστικού αιτήματος, γίνεται εμφανής η απόληξη της μαζικής και με έντονο πολιτικό χαρακτήρα οργάνωσης της εργατικής τάξης στην Αμερική. Γι’ αυτό και ο Μάης του 1886 αποτέλεσε όχι αποκορύφωμα, αλλά έναυσμα και πολύτιμη παρακαταθήκη για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, κάτι που αποτυπώθηκε στα επαναστατικά κινήματα από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Στις αρχές του 21ου αιώνα, ενάμιση χρόνο μετά την εμφάνιση της πανδημίας της covid-19, το καθεστώς εγκλεισμού, ελέγχου και απαγορεύσεων που έχει μονιμοποιήσει το ελληνικό κράτος, με πρόσχημα τη διαχείριση της παγκόσμιας υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, δίνει τα κατάλληλα πατήματα για ακόμα μια άγρια επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Η μετακύληση του οικονομικού κόστους και αυτής της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων έχει ήδη ξεκινήσει με την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης τους, μέσω της νέας εργασιακής «κανονικότητας» με μαζικές απολύσεις, μονιμοποίηση και επέκταση της τηλεργασίας, με στόχο την υποτίμηση της εργασίας και των συνθηκών των ζωών μας, προκειμένου να αυξηθούν τα κέρδη κράτους και κεφαλαίου.
Η περίοδος της πανδημίας έχει αποτελέσει για το κράτος την κατάλληλη συγκυρία για να περάσει μια σωρεία νόμων σε βάρος της κοινωνίας, όπως ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη για την εκπαίδευση που στοχεύει στον περαιτέρω αποκλεισμό της τάξης μας από την τριτοβάθμια εκπαίδευση (βάσεις εισαγωγής, διαγραφές φοιτητ(ρι)ών) και στην κοινωνική και πολιτική αποστείρωση των Πανεπιστημίων μέσω μπάτσων, face-control, πειθαρχικών, ο νόμος για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, για την ιδιωτικοποίηση του περιβάλλοντος, των δημοσίων χώρων και άλλα πολλά. Ως επόμενο σε όλα αυτά, έρχεται ένα ακόμα νομοσχέδιο-επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Το νομοσχέδιο Βρούτση-Χατζηδάκη, το οποίο αναμένεται να κατατεθεί σε λίγες μέρες προς ψήφιση, σε συνέχεια με όλους τους προηγούμενους αντεργατικούς νόμους που έχουν ψηφιστεί ανά το παρελθόν (π.χ. ο νόμος για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας που έχει ψηφιστεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), έρχεται για να εναντιωθεί και να αναιρέσει όλα τα κεκτημένα των εργαζομένων. Πιο συγκεκριμένα, το εν λόγω νομοσχέδιο προβλέπει κατάργηση του 8ωρου και επαναφορά του 10ωρου, αύξηση υπερωριών, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της Κυριακάτικης αργίας, του δικαιώματος της απεργίας, καθώς και τον πλήρη περιορισμό της δράσης των σωματείων.
Από το 1886 μέχρι σήμερα μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά, αλλά οι εργασιακές σχέσεις εξακολουθούν να έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό την εκμετάλλευση, ενώ η νέα τεχνολογική πρόοδος και τα επιτεύγματα για τα οποία καυχιέται το κεφάλαιο είναι στην πραγματικότητα αποτελέσματα της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας και αποτελούν κτήμα όσων σπατάλησαν τη ζωή τους δουλεύοντας για αυτά. Όλες οι παραπάνω πτυχές του νέου νομοσχεδίου, τα επαναλαμβανόμενα «εργατικά ατυχήματα», η «μαύρη εργασία» και η ολοένα και πιο έντονη αύξηση της ανεργίας, πλαισιώνουν το νέο εργασιακό μεσαίωνα. Προφανώς, απέναντι σε όλα αυτά, οι επαγγελματίες συνδικαλισταράδες-εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ είναι εξαφανισμένοι και πλήρως αποστασιοποιημένοι, διατηρώντας ένα προφίλ αδράνειας και έμμεσης στήριξης της κυβερνητικής γραμμής, μη διστάζοντας ακόμα και να υποστηρίξουν δημόσια αποφάσεις του ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων), ο οποίος ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τον αντεργατικό νόμο.
Εμείς, βλέπουμε την πρωτομαγιά, όχι απλά ως ένα μνημόσυνο της εργατικής τάξης, αλλά ως μία ευκαιρία να εντείνουμε τις ταξικές αντιπαραθέσεις και να εστιάζουμε στο ότι η αφετηρία των αγώνων μας πρέπει πάντα να είναι τα υλικά μας συμφέροντα. Αντιλαμβανόμενοι/ες τους εαυτούς μας ως μελλοντικούς εργαζόμενους/ες, απέναντι σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε τόσο εμείς όσο και οι εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, μετανάστες/ριες, αναγνωρίζουμε ότι οι ταξικοί φοιτητικοί αγώνες συνδέονται με αυτούς του εργατικού κινήματος. Ήρθε η ώρα να βάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέροντα και τις δικές μας ανάγκες, έξω και ενάντια από εργοδοτικά σωματεία και γραφειοκρατικές ηγεσίες, να οργανωθούμε και να δράσουμε σε κάθε σχολή, εργασιακό χώρο και γειτονιά. Συμμετέχουμε και ριζοσπαστικοποιούμε τα σωματεία βάσης, τους φοιτητικούς μας συλλόγους και οποιαδήποτε άλλη κοινωνική-ταξική-οριζόντια δομή, με στόχο τη μαζικοποίηση των αγώνων μας, την υπεράσπιση της συνδικαλιστικής δράσης στις σχολές και στους χώρους της εργασίας, με στόχο την ανατροπή των αντιδραστικών νομοσχεδίων που τσακίζουν τα συμφέροντα της τάξης μας και επιβαρύνουν τις ζωές μας.
Από το 1886 έως σήμερα και από το Σικάγο μέχρι την Αθήνα, η εργατική πρωτομαγιά μας υπενθυμίζει, ότι στην επίθεση κράτος και κεφαλαίου, απαντάμε με συλλογικούς και ταξικούς αγώνες.
Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στην απεργιακή συγκέντρωση των Κλαδικών και Επιχειρησιακών Εργατικών Σωματείων την Πέμπτη 6/5, στις 11 π.μ. στα Προπύλαια.
Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές – εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές
ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Κοινοί αγώνες εργαζομένων και φοιτητ(ρι)ών, ανέργων και μεταναστ(ρι)ών
Leave a Reply