ΟΥΤΕ ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Βασική καθημερινή ανάγκη όλων μας αποτελεί η πρόσβαση στη σίτιση. Με παγιωμένη τη χρήση της “κάρτας σίτισης” (ή της πληρωμής για όσους δεν διαθέτουν) νομιμοποιείται ηθικά το να στερείται από πολλούς η δυνατότητα κάλυψης αυτής της ανάγκης. Έτσι αυτό όπως και άλλα κοινωνικά αγαθά καταλήγουν να διαχειρίζονται ως εμπορεύματα, δηλαδή ως μέσα για την παραγωγή υπεραξίας.
Το σκηνικό αυτό συνθέτει η ανάθεση της σίτισης σε ιδιώτες οι οποίοι για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους υποβαθμίζουν την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών ή, με γνώμονα το κέρδος πάλι, την κρατούν σε σταθερά επίπεδα αυθαιρετώντας απέναντι στους εργαζόμενους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απόλυση εργαζόμενης τον περασμένο Ιούνιο, που εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο εργοδοτικής τρομοκρατίας της εν λόγω εταιρείας. Παράλληλα βρίσκουν την ευκαιρία μέσω της εκάστοτε συμφωνίας να στήσουν τα μαγαζάκια τους (όπως το εστιατόριο πάνω από τη λέσχη του ΕΜΠ) χωρίς να τίθεται καν το ζήτημα του ποιοί έχουν πρόσβαση σε αυτά. Εκμεταλλευόμενοι το νομικό-οικονομικό πλαίσιο της εργολαβίας, δεν διστάζουν ακόμα και να περικόψουν σε μεγάλο βαθμό τις παρεχόμενες υπηρεσίες, όπως συνέβη στις σχολές του Ρεθύμνου όπου η εταιρία Γευσήνους (ανάδοχος της λέσχης και του ΕΜΠ) επιχείρησε στις αρχές του έτους να αποκλείσει 700 ακόμα φοιτητές από τη σίτιση,πέρα από όσους αποκλείει τυπικά σε κάθε περίπτωση. Ενώ, αξίζει ν’ αναφέρουμε πως η εταιρεία κερδίζει κάθε μέρα 1.8 Ευρώ από κάθε κάρτα σίτισης, ασχέτως του αν ο κάτοχός της έχει φάει στην λέσχη ή όχι, αυξάνοντας τον ετήσιο τζίρο της Γευσήνους στα 24 εκ. Ευρώ (2014).
Η παραπάνω κατάσταση υπάγεται σε μια συνολικότερη και εντεινόμενη διαδικασία μετακύλισης του κόστους κάλυψης των αναγκών μας στις δικές μας πλάτες. Όλα αυτά σε μία ακαδημαϊκή και κοινωνική πραγματικότητα της οποίας βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η ποικοιλότροπη εκμετάλλευσή μας από το κεφάλαιο και τον κύριο εκφραστή των συμφερόντων του, δηλαδή το κράτος. Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα περιβάλλον όπου γινόμαστε εκ των πραγμάτων αντικείμενο εκμετάλλευσης με την άμισθη εργασία μας (ερευνητικά κλπ. αλλά και μέσω του ίδιου του χαρακτήρα της εκπαίδευσης, ως εργασία που προετοιμάζει για περαιτέρω εργασία), αλλά παρ’όλα αυτά καλούμαστε να σηκώσουμε το οικονομικό βάρος της παρουσίας μας στον χώρο αυτό. Με τον τρόπο αυτό παγιώνεται η λειτουργία του πανεπιστημίου ως μιας μηχανής παραγωγής πειθήνιων εργαζόμενων οι οποίοι θα ενσωματώνουν και θα αναπαράγουν τη λογική του κεφαλαίου, ενώ θα καλούνται πλέον να καλύπτουν το κόστος της αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης.
Αρνούμαστε να συναινέσουμε στην περεταίρω οικονομική μας εξαθλίσωση και να την νομιμοποιήσουμε ηθικά βγάζοντας κάρτα σίτισης ή πληρώνοντας. Πέρα από την ατομική ελάφρυνση και αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας ως ταξικά υποκείμενα,προτάσουμε το συλλογικό συμφέρον έναντια στην κερδοφορία των μεγαλοεργολάβων των “φοιτητικών παροχών” και του επιχειρηματοποιημένου πανεπιστημίου που πατάει στις πλάτες μας.
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΤΙΣΗ ΜΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΙΔΡΥΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΛΟΥΤΟ ΑΠΟ ΕΜΑΣ
Leave a Reply