Τρία χρόνια μετά τις κοινές κινητοποιήσεις διοικητικών υπαλλήλων και φοιτητών, που διήρκεσαν περισσότερο από τρεις μήνες και ταρακούνησαν το πανεπιστημιακό γίγνεσθαι, η κρατική καταστολή συνεχίζει να στοχοποιεί κάποιους εκ των απεργών. Τους απειλεί μάλιστα με διώξεις νομικού(και όχι πειθαρχικού) τύπου, δηλαδή ως και με ενδεχόμενη φυλάκιση.
Ο λόγος? Οργανώθηκαν ώστε να υπερασπιστούν τα υλικά τους συμφέροντα και το δικαίωμά τους στην εργασία.
Τον Σεπτέμβρη του 2013, στην προσπάθεια της για «εξορθολογισμό» του συστήματος παιδείας και του οικονομικού προϋπολογισμού του Κράτους, η κυβέρνηση αποφάσισε πως αυτό θα επιτευχθεί με το να τεθούν σε διαθεσιμότητα 1500 εργαζόμενοι, από το διοικητικό προσωπικό των ΑΕΙ-ΤΕΙ (650 απ’το ΕΜΠ).
Με άμεσα αντανακλαστικά, οι σύλλογοι των διοικητικών υπαλλήλων σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμια για παραπάνω από τρεις μήνες, καταφέρνοντας εν τέλει να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους.
Σε όλο το διάστημα της απεργίας, κράτος, καναλάρχες και πρυτάνεις την πολεμούν αδιάκοπα. Προσπαθούν να δημιουργήσουν μια εικόνα, όπου οι απεργοί είναι δήθεν βολεμένοι τεμπέληδες και οι φοιτητές αλήτες “κομματόσκυλα”. Ακόμα και αφού απέτυχαν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και αναγκάστηκαν να δεχτούν τα αιτήματα των απεργών, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια να υπονομεύσουν τον δίκαιο αυτό αγώνα. Έτσι, στα τέλη του Ιουνίου του 2015, προσπαθούν να διχάσουν το σώμα των εργαζομένων, υποστηρίζοντας πως οι 14 από αυτούς (11 απ’ το ΕΚΠΑ και 3 απ’ το ΕΜΠ) είναι υπόλογοι νομικών αδικημάτων,ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η μαζικότατη αυτή επίδειξη εργατικής αντίστασης είχε κριθεί “παράνομη”. Για την ακρίβεια,το κατηγορητήριο στηρίζεται στο ότι “παρέσυραν” τους συναδέλφους τους(οξύμωρο,αφού η απεργία ήταν μαζικότατη όπως προαναφέρθηκε). Η πρώτη δίκη αναβλήθηκε, ενώ ορίστηκε νέα δικάσιμος την 24η Οκτωβρίου του 2016 στις 09.00 π.μ.
Δυστυχώς, στο ενδιάμεσο έχει υπάρξει μια ύφεση του ενδοπανεπιστημιακού κινήματος, καθώς αποτύχαμε να δημιουργήσουμε ταξικές δομές φοιτητών-εργαζομένων, που θα υπερασπίζονταν τα κοινά μας συμφέροντα. Αντ’ αυτού έχουν επιστρέψει συντεχνιακές λογικές που βάζουν φράγματα στη σχέση των πανεπιστημιακών κοινοτήτων. Θεωρούμε πως η δημιουργία αυτών των δομών είναι τώρα πιο αναγκαία από ποτέ.
Από κοινού πρέπει να παλέψουμε ενάντια σε διώξεις και όχι μόνο. Είναι καιρός να ανοίξουν κουβέντες που θα ‘πρεπε να έχουν γίνει χτες, όπως αυτή για την μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων (μεγάλο ποσοστό αυτών είναι και προπτυχιακοί φοιτητές). Ανθρώπων δηλαδή αοράτων, με ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, που αναγκάζονται να ζουν στην αβεβαιότητα και στο άγχος του αν θα ανανεωθεί η σύμβασή τους. Ακόμα, πρέπει να κρατήσουμε μακριά απ’ τις σχολές τις εργολαβίες (όπως εταιρείες security) και να απαιτήσουμε προσλήψεις, όπως προσωπικό ασφαλείας στα εργαστήρια, όπου φοιτητές και εργαζόμενοι φλερτάρουν καθημερινά με σημαντικά ατυχήματα(όπως αυτό στο ταριχευτήριο της ιατρικής,τον περασμένο Δεκέμβρη) . Αυτά είναι λίγα μόνο απ’τα ζητήματα που θεωρούμε πως θα έπρεπε να μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον όσον αφορά τα εργασιακά.
Σχετικά με τη νέα δίκη, η παρουσία όλων μας στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια οδού Ευελπίδων, στις 24/10/2016 στις 09.00 π.μ. είναι απαραίτητη. Ο αγώνας ενάντια στις διώξεις των 14 απεργών είναι αγώνας δικός μας και της εργατικής τάξης στο σύνολό της.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΕΡΓΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ.
ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΑΙΟΙ!
Leave a Reply