Οι αγώνες του παρελθόντος παρακαταθήκη για τα κινήματα του σήμερα

Η ημέρα της πρωτομαγιάς έχει φτάσει σήμερα να αποτελεί στη συνείδηση των περισσότερων απλά μία αργία, μία μέρα κατά την οποία δεν εργαζόμαστε για να σουλατσάρουν στους δρόμους συνδικαλισταράδες εργατοπατέρες. Μία τέτοια ρηχή προσέγγιση είναι τουλάχιστον προσβλητική απέναντι στην εξέγερση του Σικάγο το 1886 και αρμόζει μόνο σε όσους έχουν κάνει τη μοιρολατρία θεό τους. Και αυτό γιατί με τις απεργίες διαρκείας που είχαν ξεκινήσει πολύ πριν φτάσουμε στα αιματηρά γεγονότα του Μαΐου δεν κατακτιόταν απλά η οκτάωρη εργασία ως ένα συνδικαλιστικό αίτημα, αλλά γινόταν εμφανής η απόληξη της μαζικής και με έντονο πολιτικό χαρακτήρα οργάνωσης της εργατικής τάξης στην Αμερική. Γι’αυτό και ο Μάης του 1886 αποτέλεσε όχι αποκορύφωμα αλλά έναυσμα και πολύτιμη παρακαταθήκη για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, κάτι που αποτυπώθηκε στα επαναστατικά κινήματα από τις αρχές του 20ου αιώνα.

Στο σήμερα…

Από το 1886 μέχρι σήμερα μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά, αλλά οι εργασιακές σχέσεις εξακολουθούν να έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό την εκμετάλλευση, ενώ η τεχνολογική πρόοδος και τα επιτεύγματα για τα οποία καυχιέται το κεφάλαιο είναι στην πραγματικότητα αποτελέσματα της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας και αποτελούν κτήμα όσων σπατάλησαν τη ζωή τους δουλεύοντας για αυτά. Έτσι, βλέπουμε την Πρωτομαγιά, όχι απλά ως ένα μνημόσυνο της εργατικής τάξης, που απογοητευμένη από τις έως τώρα προσπάθειές της, αναπαύεται στην εφήμερη ήττα, αλλά ως μία ευκαιρία να εντείνουμε τις ταξικές αντιπαραθέσεις και να εστιάζουμε στο ότι η αφετηρία των αγώνων μας πρέπει πάντα να είναι τα υλικά μας συμφέροντα. Σήμερα το αίτημα για καλύτερες εργασιακές συνθήκες παραμένει. Κράτος και κεφάλαιο υποχρεώνουν τους εργαζομένους να δουλεύουν με ελαστικά ωράρια και με άθλιους όρους, που ορίζονται σύμφωνα με τα συμφέροντα των αφεντικών. Ένα παράδειγμα επίθεσης του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζόμενων, είναι το νομοσχέδιο εργασιακής μεταρρύθμισης, το οποίο περιλαμβάνει ομαδικές απολύσεις, απαγορεύσεις απεργιών, ελαστική εργασία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και 13ου-14ου μισθού, κλπ. Άμεσος στόχος της είναι από την μία η περαιτέρω υποτίμηση και ελαστικοποίηση της εργασίας μας και από την άλλη η εξατομίκευση μας και η μείωση των συλλογικών μας δυνατοτήτων για αγώνα. Περιλαμβάνει και την παγίωση του υποκατώτατου μισθού (με 85% του βασικού μισθού στον πρώτο χρόνο εργασίας και 95% στο δεύτερο), αυτή τη φορά με γενίκευση του, όχι μόνο στους κάτω των 25 άλλα σε όλους τους νεοπροσλαμβανόμενους, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Πέρα από αυτό, η κυβέρνηση της αριστεράς έχει ήδη θέσει σε εφαρμογή τον νόμο των “8 εργάσιμων Κυριακών”, ενώ φέρεται τελευταία να συζητάει ακόμα και το ενδεχόμενο των 52 Κυριακών. Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι μία από τις πολλές μεθόδους υποτίμησης της εργασίας και καταπάτησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων με μοναδική προτεραιότητα το οικονομικό όφελος των εργοδοτών. Σε όλα αυτά δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι. Γι‘αυτό, την επόμενη Κυριακή 7 Μάη καλούμε κάθε φοιτητή/τρια που βλέπει τον εαυτό του σαν μελλοντικό εργαζόμενο να δράσει και να συμβάλλει στην προσπάθεια να μπλοκάρουμε το άνοιγμα των καταστημάτων. Είναι μία μάχη που από εξ’αρχής δόθηκε και δίνεται στους χώρους δουλειάς εκεί που οι εργαζόμενοι έχουν τη συλλογική δύναμη να προωθούν τις ανάγκες τους και όχι υπό την καθοδήγηση του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που έχει ως μοναδικό στόχο να μεταφέρει τους εργατικούς αγώνες από το πεδίο της ταξικής πάλης σε αστικά πολιτικά πλαίσια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του κεφαλαίου.

Αρκετά ανεχθήκαμε τον εργασιακό μεσαίωνα! Ήρθε η ώρα να βάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέροντα και τις δικές μας ανάγκες, έξω και ενάντια από εργοδοτικά σωματεία και γραφειοκρατικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ) να συζητήσουμε και να δράσουμε σε κάθε σχολή, εργασιακό χώρο και γειτονιά. Με στόχο την ανατίμηση της εργασίας μας, να βγούμε συλλογικά στους δρόμους στοχοποιώντας τους ταξικούς μας εχθρούς, κάνοντας ηχηρές τις φωνές και τις επιθυμίες μας. Όσο και να δυσχεραίνουν οι υλικές συνθήκες, η εργατική τάξη δεν θα πάψει ποτέ να κρατάει στα χέρια της τις τύχες της, αρκεί να συνειδητοποιεί και να συλλογικοποιεί τα συμφεροντά της ενάντια στα αφεντικά.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΜΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 7/5 ΣΤΙΣ 09.30