Σε τόσο σύντομο διάστημα μετά την δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στην Ρόδο που δολοφονήθηκε από δύο άνδρες επειδή αρνήθηκε να έρθει σε σεξουαλική επαφή μαζί τους άλλο ένα αποτρόπαιο έγκλημα απέναντι σε γυναίκα έλαβε χωρά και ήρθε στο φως. Αυτή τη φορά θύμα ήταν η 28χρονη Αγγελική Πέτρου, η οποία δολοφονήθηκε από τον πατέρα της μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα στο κεφάλι και θάφτηκε στην αυλή του πατρικού της στην Αλεπού Κέρκυρας. Η Αγγελική δολοφονήθηκε επειδή δεν «συμμορφωνόταν» στις απαιτήσεις του πατέρα της να διαλύσει την σχέση της με Αφγανό πρόσφυγα.
Τα εγκλήματα αυτά είναι αποτέλεσμα πατριαρχικών αντιλήψεων και συμπεριφορών βαθιά ριζωμένων στην κοινωνία που ζούμε, οι οποίες θέλουν την γυναίκα ως αντικείμενο προς χρήση, καθώς δομούν την έμφυλη βία και τον σεξισμό. Αυτές οι ίδιες αντιλήψεις είναι που υποστηρίζουν ότι υπάρχουν ζωές που δεν έχουν τόση αξία όσο κάποιες άλλες και άρα η δολοφονία δικαιολογείται και αντιμετωπίζεται σαν φυσιολογικό γεγονός και συνεπώς αγνοείται από την κοινή γνώμη. Δεν είναι λίγες αυτές οι περιπτώσεις, τέτοια είναι η πρόσφατη περίπτωση του Ζακ, των 3 μεταναστριών που βρέθηκαν δολοφονημένες στον Έβρο και κάνεις ποτέ δεν αναζήτησε τους δολοφόνους τους, του Αλβανού εργάτη γης Petrit Zifle από τον χρυσαυγήτη Δημήτρη Κουρή στην Κέρκυρα, η αυτοκτονία της 17χρονης στην Ιρλανδία μετά από αθώωση του βιαστή της (μιας και αυτή «συναίνεσε» λόγω της επιλογής εσωρούχου που είχε κάνει),ο βιασμός και η δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο και της Αγγελικής που είχε δεσμό με Αφγανό.
Η Αγγελική, όπως και κάθε άλλη Αγγελική που δεν έχει τύχει να έρθει στο φως η ιστορία της, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσες Αγγελικές υπάρχουν που δεν μάθαμε ποτέ την ιστορία τους, αντιμετωπίστηκε σαν ιδιοκτησία του ρατσιστή πατέρα της, ο οποίος θεώρησε ότι προκειμένου να αποκαταστήσει την «τιμή» του η οποία απειλείτο λόγω του δεσμού της κόρης του είχε το δικαίωμα και την εξουσία να ασκήσει πάνω της βία και να την χτυπήσει μέχρι θανάτου. Καμία γυναίκα δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός.. Ούτε πατέρα, ούτε συζύγου, ούτε αδερφού για να τον «ντροπιάζει» με τις επιλογές που κάνει για το σώμα της, για την δουλεία της , για τις συνήθειες της. Στο σπίτι, στον χώρο εργασίας, στον δρόμο γυναίκες κακοποιούνται και βιάζονται καθημερινά. Κάποιες από τις ιστορίες τους μπορεί να γίνουν είδηση που κάποιοι θα ακούσουν θα τις συμπονέσουν ίσως για λίγο οι περισσότεροι όμως θα βρουν κάποιο τρόπο να ξεπλύνουν τα χέρια του εγκληματία και να ρίξουν την ευθύνη στο θύμα. «Μα καλά είχε πιει, τι περίμενε?» «Ήταν ντυμένη προκλητικά, το ζητούσε.» «Ντρόπιαζε τον πατέρα της στο χωρίο γιατί είχε (Αφγανό) γκόμενο».. Όλοι αυτοί δεν θα αλλάξουν απολύτως τίποτα στην καθημερινότητα και στην στάση τους συνεχίζοντας έτσι να ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές, φυλώντας τα νώτα του κάθε γυναικοκτόνου και βιαστή, δίνοντάς του μάλιστα και τα ανάλογα «ελαφρυντικά» και «νομιμοποιώντας» το έγκλημα του.
Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουμε ενώ ορθά καταδικάζεται από την κοινή γνώμη η δολοφονία της κοπέλας να δίνεται κάποιο ελαφρυντικό στον δολοφόνο της λόγω της εθνικότητας του συντρόφου της κόρης του. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την ανοχή και ουσιαστικά την υποστήριξη του ρατσιστικού και πατριαρχικού αυτού φόνου που δίνει ηθικό έρεισμα για επόμενους. Δεν είναι δυνατόν επίσης να επιτρέψουμε για άλλη μια φορά όπως πάντα γίνεται να κατηγορήσουμε το θύμα για τις επιλογές του και να θεωρήσουμε την δολοφονία καμίας γυναίκας λογικό επακόλουθο των επιλογών της.
Οι γυναίκες αυτές είχαν τολμήσει να μιλήσουν και αγνοήθηκαν. Υπεύθυνοι για την δολοφονία τους, εκτός από τους προφανείς δράστες, είναι όλοι όσοι σιώπησαν και επέτρεψαν να οδηγηθούν τα πράγματα σε αυτή τη μοιραία κατάληξη. Η Ελένη Τοπαλούδη είχε καταφύγει στην αστυνομία για να δηλώσει τον βιασμό που δέχτηκε πριν την δολοφονία της, αλλά η υπόθεση της αντιμετωπίστηκε με χλευασμό. Το ίδιο και η Αγγελική Πέτρου, είχε προσφύγει στην εισαγγελία ώστε να προστατευθεί απ’ τον πατέρα της, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα αφού καθώς φαίνεται ούτε η δική της υπόθεση πάρθηκε σοβαρά. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι το κράτος και τα όργανα του δεν προστατεύουν τις γυναίκες που καταφεύγουν για βοήθεια (ίσως μόνο εικονικά) και φέρει πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την δολοφονία τους.
Αν είσαι γυναίκα στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα του σύγχρονου κόσμου, το κράτος «δικαίου» το ξέρει και θα σε εκδικηθεί ή θα αδιαφορήσει ή θα βγάλει εύκολα συμπεράσματα και θα προστατεύσει το θύτη και όχι το θύμα όπως πάντα συμβαίνει.
Καιρός να σταματήσουμε να μιλάμε για ”ακραίο” φεμινισμό και να πάρουμε μια πιο ενεργή στάση απέναντι στην έμφυλη βία. Να παρατηρούμε τις μικρές και μεγάλες καθημερινές αδικίες και να ανοίγουμε το στόμα μας.
Η σιωπή είναι συνενοχή!
Να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα έμφυλης και ρατσιστικής βίας !
Leave a Reply