Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73 δεν ήταν απλά μια συγκυρία, ένα τυχαίο δηλαδή γεγονός που χτίστηκε μέσα σε λίγες ώρες και μια κατάληψη. Ήταν το αποκορύφωμα του αντιδικτατορικού-συνδικαλιστικού αγώνα όλων των χρόνων της δικτατορίας. Αν και εκφράστηκε τελικά στους πανεπιστημιακούς χώρους, -στους οποίους η στρατιωτική δικτατορία στάθηκε αδύνατον να «νομιμοποιηθεί» ιδεολογικά, πολύ περισσότερο από αλλού- είναι λάθος να θεωρήσουμε πως αποτελεί ένα κίνημα των φοιτητών και μόνο. Είναι επίσης λάθος να θεωρήσουμε πως αποτελεί ένα παλλαικό κίνημα, όπου συμμετείχαν δηλαδή άτομα από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Εκείνη την εποχή άλλωστε η κυρίαρχη γραμμή των αστών πολιτικών μιλούσε για συνδιαλλαγή με τη χούντα. Το κίνημα αυτό βασίστηκε στις κοινές ανάγκες φοιτητών και εργατών και είναι ένα από τα πιο εκλεκτά παραδείγματα άμεσης δράσης από τα κάτω στην κατεύθυνση της προώθησης εργατικών συμφερόντων,που έχουν ξεδιπλωθεί στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.
43 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη και την αιματηρή καταστολή της από το ελληνικό κράτος, βρισκόμαστε στη δίνη ενός διαφορετικού αλλά αντίστοιχου πολιτικού και οικονομικού ολοκληρωτισμού. Στην Ελλάδα των 2 εκατομμυρίων ανέργων, των 7 εκατομμυρίων φτωχών και των εκατοντάδων νεκρών μεταναστών, τα εργατικά κεκτημένα χρόνων χάνονται το ένα μετά το άλλο. Και φυσικά, ούτε σκέψη για νέες διεκδικήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω κατάστασης στον κλάδο μας αποτελεί ο προωθούμενος κατακερματισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων,σε μια προσπάθεια διαίρεσης και περαιτέρω εκμετάλλευσης των μηχανικών. Παράλληλα η διοίκηση του ΕΜΠ και οι κοσμητείες των σχολών του ιδρύματος,δεν διατυπώνουν σαφή θέση σε σχέση με τους αιτούντες μετεγγραφή,και έτσι για πολλούς φοιτητές είναι ορατό το ενδεχόμενο να μην μπορούν να σπουδάσουν για οικονομικούς λόγους.
Σε αυτή την κατάσταση κοινωνικής απραγίας, η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει το νέο αντεργατικό και αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο. Ένα νομοσχέδιο που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού, τη διεύρυνση και γενίκευση της “ελαστικής” εργασίας. Επίσης διευρύνει τον δρόμο για τις απολύσεις λόγω συνδικαλιστικής δράσης και περιορίζει σημαντικά το δικαίωμα της απεργίας.
Αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας ως μελλοντικούς εργαζόμενους, δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι σ’ αυτή την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας. Μακριά από λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και γραφειοκρατίας, καλούμαστε σήμερα, όπως και πριν 43 χρόνια να διαμορφώσουμε ένα κίνημα, που όχι μόνο θα υπερασπιστεί τα εργατικά κεκτημένα του παρελθόντος, αλλά θα δημιουργήσει νέες επαναστατικές προοπτικές για το εργατικό/φοιτητικό κίνημα. Που θα αγωνιστεί για την καλυτέρευση των καθημερινών αναγκών, όπως σίτιση-στέγαση-μεταφορές-μεγαλύτεροι μισθοί-λιγότερες ώρες εργασίας, ενώ παράλληλα θα δημιουργεί νέες συνδικαλιστικές και πολιτικές δομές και θα προετοιμάζει την αντεπίθεση, από τη σκοπιά των συμφερόντων του κόσμου της Εργασίας και της κοινωνικής ανεξαρτησίας. Ένα κίνημα δηλαδή, όπως αυτό του ’73, μη τη διαφορά πως αυτή την φορά πρέπει να είναι οργανωμένο.
-
ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ
-
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Leave a Reply