Εδώ και μερικά χρόνια από τα ελληνικά σύνορα διέρχονται χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Όπως
γνωρίζουμε όλοι, στη διαδικασία αυτή έχουν θρηνηθεί πολλά θύματα και οι διακινητές έχουν πλουτίσει. Το
κράτος ως απάντηση σε αυτή την εισροή ανθρώπων – σε συνεργασία με τα γειτονικά κράτη – έχει
εφαρμόσει τεχνικές αποκλεισμού, φυλάκισης και στιγματισμού. Για εμάς αυτή η αντίδραση είναι
κατάπτυστη και εγκληματική. Τα σύνορα πρέπει να είναι ανοικτά και άνθρωποι οι οποίοι κυνηγιούνται από
τον πόλεμο, την πείνα και τη φτώχεια πρέπει να μπορούν να εντάσσονται και να ζουν επί ίσοις όροις στις
χώρες στις οποίες φτάνουν. Ο λόγος είναι τόσο ανθρωπιστικός όσο και ταξικός. Δεν ανεχόμαστε να
ακούσουμε για ούτε μία/έναν ακόμα νεκρή/ό στο Αιγαίο ή στους φράχτες του Έβρου.
Ταυτόχρονα στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια ο ακαδημαϊκός χώρος βρίσκει όλο και δυσκολότερα
χρηματοδότηση για την έρευνα. Αυτό έχει ανοίξει τον δρόμο για εύρεση πόρων από άλλες πηγές
(αυτονόμηση ΕΛΚΕ κλπ). Το πρόβλημα προκύπτει όταν οι φορείς που χρηματοδοτούν έχουν δικά τους
συμφέροντα. Πάντα δηλαδή. Πιο συγκεκριμένα, έχει ανακοινωθεί ένα θέμα διδακτορικού με τίτλο:
“Εξόρυξη δεδομένων και μηχανική μάθηση για αξιολόγηση κινδύνου φυσικής ασφάλειας κρίσιμων
υποδομών και διέλευσης συνόρων” από την κ.Ρουσάκη. Το διδακτορικό αυτό αποτελεί στρατιωτική έρευνα
– την τελευταία φορά που ελέγξαμε τα σύνορα φυλάσσονται από τον στρατό. Έρευνα με ξεκάθαρο σκοπό να
ενισχύσει την κρατική αποστολή κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ως φοιτητές αυτής της σχολής θεωρούμε πως πρέπει να έχουμε εποπτεία του έργου της. Δεν είναι δυνατόν η
σχολή να κάνει έρευνα σε τεχνολογίες αποκλεισμού ανθρώπων και εμείς να καθόμαστε άπραγοι. Αλλά ας
δούμε λίγο τον τίτλο του διδακτορικού. Τι ακριβώς κρίνεται ως επικίνδυνο; Για εμάς ο “κίνδυνος” ορίζεται
από την κυρίαρχη πατριωτική, ομοφοβική, πατριαρχική και καπιταλιστική αφήγηση. Επίσης, είναι αφελές
κανείς να πει ότι είναι μια έρευνα καθαρά αμυντικού σκοπού. Οι συνέπειες της θα φανούν πλήρως όταν τα
έργα της μπουν στη χρήση του στρατού. Αλλά ακόμα και έτσι, από ποιον πραγματικά χρειάζεται να
αμυνθούμε; Από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ή από τα αφεντικά και τους καταπιεστές αυτή της
κοινωνίας;
Δεν είναι όμως μόνο η έρευνα. Στην καθημερινότητα μας μέσα στη σχολή βλέπουμε αυθαιρεσίες καθηγητών
και ελιτισμό. Συγκεκριμένα αναφερόμαστε στη συμπεριφορά του κ.Ζάχου. Ο συγκεκριμένος καθηγητής
είναι γνωστή φάτσα της σχολής. Ο κ.Ζάχος λοιπόν διδάσκει καταχρηστικά στη σχολή όντας ομότιμος
καθηγητής. Στα μαθήματά του – που αποτελούνται κυρίως από κουτσομπολιά για συναδέλφους και λοιπές
ανοησίες – τα σεξιστικά ανέκδοτα, οι μισογύνικες ατάκες και τα αντισημιτικά σχόλια πάνε και έρχονται. Ο
άνθρωπος αυτός απροκάλυπτα εκδηλώνει εμετικές συμπεριφορές με υπαινιγμούς σε κοπέλες εν ώρα
μαθήματος, με κουτσομπολιά καθηγητών και αστειάκια περί Εβραίων.
Η συμπεριφορά του κ.Ζάχου όσο και αν εκπλήσσει τους φοιτητές που είχαν την ατυχία να
παρακολουθήσουν τη Θεωρία Υπολογισμού, θεμελιωδώς βασίζεται στο ευρύτερο κλίμα σεξισμού στη
σχολή και στην κοινωνία. Δεν έχει ακουστεί λίγες φορές το αστειάκι “ρε αυτή τι κάνει στη σχολή μας αφού
είναι ωραία” ή το παράπονο “όλες εδώ μουστάκι έχουν”. Το επάγγελμα του μηχανικού είναι βαθιά
ανδροκρατούμενο και αυτή η σαπίλα έχει περάσει στην αντίληψη μας ως κατάλοιπο. Δεν ανεχόμαστε τον
σεξιστικό λόγο καθώς και οποιαδήποτε ρητορική η οποία καταπιέζει τα υποκείμενα στον κοινωνικό μας
χώρο.
Ο κ.Ζάχος θα μας βρει απέναντί του από σήμερα και κάθε μέρα μέχρι να σταματήσει να διδάσκει! Και για
όλους τους υπόλοιπους καθηγητάδες που έχουν όμοιες συμπεριφορές να ξέρουν ότι οι φοιτήτριες/τές δεν
τους ανεχόμαστε. Αν φοβάσαι να εναντιωθείς στο μάθημα ή στο εργαστήριο σήκωσε το κεφάλι και
ξεμπρόστιασέ τους! Μην φοβάσαι αυτούς τους μικρούς ανθρώπους!
Leave a Reply