Η εργατική πρωτομαγιά, όσο και αν πολλοί την θεωρούν απλά ως μια μέρα κατά την οποία δεν εργαζόμαστε, όπως μια οποιαδήποτε αργία, αποτελεί μέρα μνήμης και αγώνα.
Εν έτει 2022, διανύουμε μια συγκυρία παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, πολέμου, ακρίβειας, πανδημίας, εργασιακού μεσαίωνα. Η επίθεση στην τάξη μας είναι ολομέτωπη.
Ενδεικτικά, πέρυσι, ψηφίστηκε ο νόμος Βρούτση-Χατζηδάκη, ο οποίος σε συνέχεια με όλους τους προηγούμενους αντεργατικούς νόμους που έχουν ψηφιστεί στο παρελθόν (π.χ. ο νόμος για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας που έχει ψηφιστεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), έρχεται για να εναντιωθεί και να αναιρέσει πάρα πολλά κεκτημένα των εργαζομένων.
Πιο συγκεκριμένα, ο εν λόγω νόμος προβλέπει κατάργηση του 8ωρου και επαναφορά του 10ωρου, αύξηση υπερωριών, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της Κυριακάτικης αργίας, του δικαιώματος της απεργίας, καθώς και τον πλήρη περιορισμό της δράσης των σωματείων.
Από την πρωτομαγιά του 1886 μέχρι σήμερα μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά, αλλά οι εργασιακές σχέσεις εξακολουθούν να έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό την εκμετάλλευση. Αξίζει να κατανοούμε ότι η νέα τεχνολογική πρόοδος και τα επιτεύγματα για τα οποία καυχιέται το κεφάλαιο είναι στην πραγματικότητα αποτελέσματα της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας των ανθρώπων της τάξης μας και αποτελούν κτήμα όσων σπατάλησαν τη ζωή τους δουλεύοντας για αυτά. Όλες οι παραπάνω πτυχές του νέου νομοσχεδίου, τα επαναλαμβανόμενα «εργατικά ατυχήματα», η «μαύρη εργασία» και η ολοένα και πιο έντονη αύξηση της ανεργίας, πλαισιώνουν το νέο εργασιακό μεσαίωνα.
Είμαστε φοιτητ(ρι)ές, είμαστε και εργάτ(ρι)ες:
Στη σύγχρονη πραγματικότητα, που η ακρίβεια κάνει το σουπερ μάρκετ της εβδομάδας όλο και περισσότερο μη βιώσιμο και ο μόνος τρόπος να μπορέσεις να πληρώσεις τη ΔΕΗ είναι να χαλάσεις το ρολόι, όλο και περισσότερα άτομα της τάξης μας αναγκάζονται να εργάζονται και να σπουδάζουν ταυτόχρονα.
Πολλοί από εμάς έχουμε βρεθεί στον χώρο της εστίασης και των διανομών (delivery) και έχουμε έρθει αντιμέτωποι με κακές συνθήκες εργασίας, μαύρα μεροκάματα, κακοπληρωμένη εργασία, επικινδυνότητα (βροχές/χιόνια/καύσωνες – delivery), άδικες απολύσεις και πολλά ακόμα.
Να εναντιωθούμε στο πανεπιστήμιο των επιχειρήσεων και των αφεντικών:
Πέρα, όμως, από την εκμετάλλευση που έχουμε βιώσει άμεσα από τα αφεντικά, βλέπουμε τις επιχειρήσεις να διεισδύουν στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια μας. Σε πλήρη σύμπλευση, με τις στοχεύσεις του νόμου 4777, το κράτος αντικαθιστά το -όλο και λιγότερο – “δημόσιο” πανεπιστήμιο με το “επιχειρηματικό” πανεπιστήμιο.
Το “επιχειρηματικό” πανεπιστήμιο υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες το κεφάλαιο και του επιτρέπει να εκμεταλλεύεται την μαύρη εργασία ερευνητών,μεταπτυχιακών,διδακτορικών, αλλά ακόμη και προπτυχιακών φοιτητών, και να προσανατολίζει την έρευνα, αλλά και τη γνώση (μέσω των προγραμμάτων σπουδών) στην κατεύθυνση των δικών του συμφερόντων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατεύθυνσης είναι το καινούριο μνημόνιο συνεργασίας του ΕΜΠ με τον ΣΕΒ (Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων), τον βασικό εκφραστή των μεγαλύτερων αφεντικών της χώρας που τολμά να βρίσκει έρεισμα μέσα στα πανεπιστήμια. Ο ΣΕΒ που διέταξε να περάσουν οι νόμοι Βρούτση-Χατζηδάκη, ο ΣΕΒ που πανηγύριζε με τον νόμο 4777, ο ΣΕΒ που ευθύνεται για τον εργασιακό μεσαίωνα, ο ΣΕΒ που θησαυρίζει από υπερεκμετάλλευση εργαζομένων, εργατικά ατυχήματα, απλήρωτες υπερωρίες. Να γίνει ξεκάθαρο επιτέλους πως ο ΣΕΒ δεν έχει καμία δουλειά στο ΕΜΠ, το μνημόνιο συνεργασίας φοιτητ(ρι)ες κι εργαζόμενοι/ες οφείλουμε να το μπλοκάρουμε. (Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί πως πέρα από το ΕΜΠ, έχει υπογράψει και το ΔΠΘ αλλά και το ΟΠΑ αντίστοιχα μνημόνια συνεργασίας.)
Τι προτείνουμε εμείς;
Εμείς, βλέπουμε την πρωτομαγιά, όχι απλά ως ένα μνημόσυνο της εργατικής τάξης, αλλά ως μία ευκαιρία να εντείνουμε τις ταξικές αντιπαραθέσεις και να εστιάζουμε στο ότι η αφετηρία των αγώνων μας πρέπει πάντα να είναι τα υλικά μας συμφέροντα.
Αντιλαμβανόμενοι/ες τους εαυτούς μας ως μελλοντικούς εργαζόμενους/ες, απέναντι σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε τόσο εμείς όσο και οι εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, μετανάστες/ριες, αναγνωρίζουμε ότι οι ταξικοί φοιτητικοί αγώνες συνδέονται με αυτούς του εργατικού κινήματος. Ήρθε η ώρα να στήσουμε αναχώματα στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο της έρευνας για τα κέρδη των αφεντικών, της εκμετάλλευσης,της μαύρης εργασίας. Ήρθε η ώρα να βάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέροντα και τις δικές μας ανάγκες, έξω και ενάντια από εργοδοτικά σωματεία και γραφειοκρατικές ηγεσίες, να οργανωθούμε και να δράσουμε σε κάθε σχολή, εργασιακό χώρο και γειτονιά. Ενάντια στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ (που με την αδράνεια τους στηρίζουν την κυβερνητική γραμμή και στηρίζουν δημόσια αποφάσεις του ΣΕΒ !!!), συμμετέχουμε και ριζοσπαστικοποιούμε τα σωματεία βάσης, τους φοιτητικούς μας συλλόγους και οποιαδήποτε άλλη κοινωνική-ταξική-οριζόντια δομή, με στόχο τη μαζικοποίηση των αγώνων μας, την υπεράσπιση της συνδικαλιστικής δράσης στις σχολές και στους χώρους της εργασίας, με στόχο την ανατροπή των αντιδραστικών νομοσχεδίων που τσακίζουν τα συμφέροντα της τάξης μας και επιβαρύνουν τις ζωές μας.
Από το 1886 έως σήμερα και από το Σικάγο μέχρι την Αθήνα, η εργατική πρωτομαγιά μας υπενθυμίζει, ότι στην επίθεση κράτος και κεφαλαίου, απαντάμε με συλλογικούς και ταξικούς αγώνες.
Στηρίζουμε και συμμετέχουμε: τα απεργιακά καλέσματα των σωματείων βάσης την Κυριακή 1η Μαίου 2022.
Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές – εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές
ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΥΓ. η φωτογραφία είναι από τον αποφασιστικό αγώνα που συνεχίζουν να δίνουν οι εργαζόμενοι της COSCO, αντιστεκόμενοι στην εργοδοτική τρομοκρατία και κρατική καταστολή. Ούτε ένας εργάτης δεν πήγε να πιάσει δουλειά, παρά τους εκβιασμούς της εργοδοσίας.
Leave a Reply