Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73 δεν ήταν απλά μια συγκυρία, ένα τυχαίο δηλαδή γεγονός που χτίστηκε μέσα σε λίγες ώρες και μια κατάληψη. Ήταν το αποκορύφωμα του αντιδικτατορικού-συνδικαλιστικού αγώνα όλων των χρόνων της δικτατορίας. Αν και εκφράστηκε τελικά στους πανεπιστημιακούς χώρους, -στους οποίους η στρατιωτική δικτατορία στάθηκε αδύνατον να «νομιμοποιηθεί» ιδεολογικά, πολύ περισσότερο από αλλού- είναι λάθος να θεωρήσουμε πως αποτελεί ένα κίνημα των φοιτητών και μόνο. Είναι επίσης λάθος να θεωρήσουμε πως αποτελεί ένα παλλαϊκό κίνημα, όπου συμμετείχαν δηλαδή άτομα από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Εκείνη την εποχή άλλωστε η κυρίαρχη γραμμή των αστών πολιτικών μιλούσε για συνδιαλλαγή με τη χούντα. Το κίνημα αυτό βασίστηκε στις κοινές ανάγκες φοιτητ(ρι)ών και εργατ(ρι)ών και είναι ένα από τα πιο εκλεκτά παραδείγματα άμεσης δράσης από τα κάτω στην κατεύθυνση της προώθησης εργατικών συμφερόντων, που έχουν ξεδιπλωθεί στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Η σύνδεση εκείνης της περιόδου με την σημερινή είναι πολύ έντονη σε όλα τα επίπεδα. Τότε, υπήρχε απαγόρευση ελεύθερης έκφρασης, απαγόρευση κυκλοφορίας, αντεργατικά μέτρα και καθεστώς τρόμου. Μέσω της εξέγερσης κερδήθηκαν ορισμένα πράγματα που διακυβεύονται πλέον ακόμα και σήμερα. Οι φοιτητικοί σύλλογοι και το άσυλο είναι κεκτημένα αυτού του αγώνα και είναι χρέος μας να τα υπερασπιστούμε. Στην σημερινή συγκυρία, βιώνουμε επίθεση στην τάξη μας με απολύσεις, μειώσεις μισθών, συντάξεων, αύξηση των ωρών δουλειάς (πχ νόμος Χατζηδάκη – 10ωρα), εργοδοτικές δολοφονίες, κρατικές δολοφονίες (Βασίλης Μάγγος, Νίκος Σαμπάνης). Επίσης, η επίθεση στην τάξη μας είναι ολοφάνερη και στον τρόπο διαχείρισης της ενεργειακής κρίσης, και του πληθωρισμού. Η κυβέρνηση ρίχνει όλο και περισσότερο το κόστος των κρίσεων αυτών στις δικές μας πλάτες, παίρνοντας μόνο συμβολικά μέτρα για οικονομική ελάφρυνση. Τελικά εμείς μένουμε με ένα μηνιάτικο το οποίο δεν μπορεί να καλύψει το ανεβασμένο νοίκι, το ρεύμα, τις τιμές στα βασικά είδη του σούπερ μάρκετ, και μας αφήνει πριν το τέλος του μήνα «πανί με πανί». Το κράτος επιλέγει να μην δώσει λεφτά για να καλύψει τις βασικές ανάγκες της τάξης για σίτιση, στέγαση και μεταφορές. Και που στέλνει το κράτος εν τέλει τόσα λεφτά; Σε κανάλια μεγαλομαφιόζων (βλ. Μαρινάκη), σε εξοπλισμούς πολεμικής προετοιμασίας, σε βάσεις του ΝΑΤΟ, σε προσλήψεις μπάτσων, ξανά μπάτσων, αμάξια μπάτσων, κι άλλα αμάξια μπάτσων… και ταυτόχρονα,οι νεκροί της τάξης μας στο μεταξύ πληθαίνουν.
Παράλληλα, σε ό,τι αφορά το Πολυτεχνείο, οφείλουμε πάντα να αντιλαμβανόμαστε πως ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, το (ελληνικό) κράτος για να είναι πραγματικός πρέπει να είναι συνολικός σε κάθε πεδίο που βρισκόμαστε. Γι’ αυτό και οφείλουμε να μπλοκάρουμε κάθε ερευνητικό που έχει να κάνει με ΝΑΤΟ, μπάτσους, στρατό, με φύλαξη συνόρων (πχ τα ANDROMEDA, PREVISION, INGENIUS), αλλά και κάθε επόμενο ερευνητικό που θα έχει σαν στόχο να αυξήσει το οπλοστάσιο του δολοφονικού ελληνικού κράτους.
Μακριά από λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και γραφειοκρατίας, καλούμαστε σήμερα να διαμορφώσουμε ένα κίνημα, που όχι μόνο θα υπερασπιστεί τα εργατικά κεκτημένα του παρελθόντος, αλλά θα δημιουργήσει νέες επαναστατικές προοπτικές για το εργατικό/φοιτητικό κίνημα. Που θα αγωνιστεί για την βελτίωση των καθημερινών αναγκών, ενώ παράλληλα θα δημιουργεί νέες συνδικαλιστικές και πολιτικές δομές και θα προετοιμάζει την αντεπίθεση, από τη σκοπιά των συμφερόντων του κόσμου της Εργασίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ένα κίνημα δηλαδή, όπως αυτό του ’73, με τη διαφορά πως αυτή την φορά πρέπει να είναι οργανωμένο.
Ας μην ξεχνάμε ότι πριν 2 χρόνια, λίγο πριν το τότε τριήμερο της 17 Νοέμβρη, στις 12/11/2020 μια πρωτοβουλία στεκιών, σχημάτων και συντρόφων/ισσων από σχολές και εστίες πραγματοποίησε κατάληψη στην πρυτανεία του ΕΜΠ ως άμεση απάντηση στο lock out του ιστορικού χώρου του “κάτω” Πολυτεχνείου, που είχε ανακοινωθεί από την σύγκλητο του ΕΜΠ ενόψει του τριημέρου της 17 Νοέμβρη. Ταυτόχρονα, μια πρωτοβουλία ανέργων, εργαζομένων, φοιτητ(ρι)ών και αγωνιστ(ρι)ών συγκεντρώθηκε στον χώρο του “κάτω” Πολυτεχνείου, παρά την ισχυρή αστυνομική παρουσία, με σκοπό ο χώρος να παραμείνει ανοιχτός και προσβάσιμος ώστε να πραγματοποιηθούν οι εκδηλώσεις του τριημέρου. Την επόμενη κιόλας μέρα, εκκενώθηκαν και τα δύο αυτά εγχειρήματα σχεδόν ταυτόχρονα με μία θεαματική αστυνομική επιχείρηση (ΔΡΑΣΗ, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, EKAM) που είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη 92 συντρόφων και συντροφισσών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επιχείρηση αυτή καλύφθηκε εκτενώς από τα ΜΜΕ ως μια ξεκάθαρη προσπάθεια ανάδειξης του «δυνατού κράτους», ενώ τις προηγούμενες μέρες είχε επιβληθεί σιγή ιχθύος για την ύπαρξη της πολιτικής δράσης.
Από το ΄73, στο ΄20, στο σήμερα η κατάληψη αποτελούσε και θα αποτελεί διαχρονικά μέσο αγώνα των από τα κάτω. Οι διεκδικήσεις μέσω αυτών έχουν πολιτικό περιεχόμενο και βασίζονται στις ανάγκες των καταπιεσμένων, είτε αυτές αφορούν απελευθέρωση χώρων για αυτοοργάνωση, είτε αποτελούν μοχλό πίεσης ενάντια στις εκάστοτε κρατικές επιταγές και πολιτικές εκμετάλλευσης. Οι καταλήψεις και οι εστίες αγώνα σε γειτονιές και πανεπιστήμια στέκονται ενάντια στην προσπάθεια μετατροπής αυτών των χώρων σε αποστειρωμένα κέντρα καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Επίσης, πέρυσι μέσα σε μια συνθήκη καραντίνας, όπου οι σχολές μας συνέχιζαν να είναι είτε κλειστές, είτε άδειες, η σύγκλητος του ΕΜΠ ανακοίνωσε τα σχέδια της για την «αποκατάσταση και επαναλειτουργία» του κτηρίου Γκίνη στο Κάτω Πολυτεχνείο. Η «πρόταση» της συγκλήτου για την «επαναλειτουργία» του κτηρίου Γκίνη περιλαμβάνει την ίδρυση ενός «κόμβου ερευνών», ενός συνεδριακού κέντρου «τεχνών και επιστημών» και ενός «μουσείου τεχνολογίας». Τι συμβαίνει μέσα στο κτήριο Γκίνη; Η κυβέρνηση και η σύγκλητος εκμεταλλευόμενες το μονοπώλιο που κατέχουν στο δημόσιο λόγο, θέλουν να δημιουργήσουν την δικιά τους αφήγηση για το κτήριο Γκίνη, ως ένα χώρο παρατημένο, φθαρμένο και αναξιοποίητο. Στην πραγματικότητα το Γκίνη είναι το πιο αξιοποιημένο, το πιο ικανό να στεγάσει τις ανάγκες μας, το πιο ζωντανό κτήριο μέσα στο παρατημένο και φθαρμένο Κάτω Πολυτεχνείο. Και αυτό γιατί εδώ και δεκαετίες αποτελεί για τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα μια εστία αγώνα και πολιτικής ζύμωσης, έναν χώρο συνεύρεσης, ανταλλαγής απόψεων και συνελεύσεων, ενώ παράλληλα έχει αποτελέσει κατά καιρούς καταφύγιο για τους/τις κατατρεγμένους/ες αυτού του κόσμου.
Το Κάτω Πολυτεχνείο, όπως και οι υπόλοιποι πανεπιστημιακοί χώροι που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, έχει λειτουργήσει πολλές φορές ως τόπος συνάντησης και συσπείρωσης για τους/τις αγωνιζόμενους/ες σε περιόδους κοινωνικού αναβρασμού. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και οι μαζικές μαχητικές απεργίες της περιόδου 2010-2012 είναι λίγα μόνο από τα πολλά παραδείγματα όπου το Κάτω Πολυτεχνείο έχει γίνει σημείο αναφοράς για τους αγώνες ενάντια στην καταστολή, την φτώχεια, το κράτος και το κεφάλαιο. Η ιστορική μνήμη και παρακαταθήκη αυτών των αγώνων είναι που τρομάζει τους κυρίαρχους, καθώς τους υπενθυμίζει πως δεν είναι άτρωτοι.
Η πραγματικότητα είναι πως το κέντρο της Αθήνα και συγκεκριμένα τα Εξάρχεια ήταν, είναι και θα είναι ένας χώρος οικειοποιημένος από εκείνες και εκείνους που αγωνίζονται, ένας από τους πολλούς χώρους στους οποίους προετοιμάζεται η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Αυτός είναι ο λόγος που το κράτος, εκπληρώνοντας κατασταλτική του πολιτική, θέλει να τα μετατρέψει σε έναν χώρο αποστειρωμένο και νεκρό. Τα σχέδια της για ανάπλαση του λόφου του Στρέφη (στην πραγματικότητα παραχωρώντας τον στα χέρια και τον έλεγχο εταιριών, πρακτικά ιδιωτικοποιώντας τον), και για μετρό που θα «εξαϋλώσει» την κεντρική πλατεία της γειτονιάς, ενώ θα εξυπηρετεί μόνο τα AirB&B των εταιριών (παρά την πρακτικότερη λύση της τοποθέτησής του μετρό δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο). Η στόχευση αποστείρωσης και καταστροφής του λόφου, της πλατείας, του Γκίνη και των Πανεπιστημιακών χώρων είναι πολιτική επιλογή. Μια επιλογή που θέλει την αποκοπή των σημερινών και μελλοντικών αγώνων από την ανατρεπτική-εξεγερσιακή-επαναστατική ιστορία της γειτονιάς Αυτός είναι όμως και ο λόγος που ο κόσμος του αγώνα δεν θα την επιτρέψει.
ΝΑ ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
Όλα στις εκδηλώσεις του τριήμερου του Πολυτεχνείου στον χώρο του Κάτω Πολυτεχνείου
Όλα στην αντιιμπεριαλιστική/αντινατοική πορεία στις 17 Νοέμβρη `13:00 στο Κάτω
Leave a Reply