Την Τετάρτη 14/12 είδαμε στις σχολές της Αθήνας ένα έργο που έχει επαναληφθεί τα τελευταία χρόνια. Είδαμε 2 σχολές κλειστές με απόφαση κοσμητείας και τα ΜΑΤ στην Νομική, για να την “προφυλάξουν” από… τους φοιτητές. Ο λόγος για το lock out στην Πληροφορική είναι πως 2 συλλογικότητες αποφάσισαν να καταλάβουν 2 αχρησιμοποίητες αίθουσες, ώστε να τις μετατρέψουν σε χώρους που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες τους. Στη Νομική, όπου το θέμα πήρε και μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς μιλάμε για στοχοποίηση της ελευθερίας του λόγου, η αφορμή δεν ήταν καμιά άλλη, από μια εκδήλωση για τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων, στην οποία θα γινόταν τηλεφωνική παρέμβαση από πολιτικό κρατούμενο.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον να εξετάσουμε ποια είναι η αντίστοιχη στάση των κοσμητόρων και των πρυτανικών αρχών σε κάποιες άλλες περιπτώσεις. Τα ίδια θεσμικά όργανα λοιπόν, δεν θεωρούν ότι συντρέχει λόγος παρέμβασής τους όταν σημειώνονται εργατικά ατυχήματα στους χώρους του πανεπιστημίου(όπως αυτό στην ιατρική του ΕΚΠΑ πέρσι), δεν τους απασχολεί που ορισμένα από τα εργαστήρια των ιδρυμάτων τους δουλεύουν εντατικά για να πνίγουν μετανάστες στο αιγαίο, κάνουν τις πλάτες στους εργολάβους για να μπουν στα πανεπιστήμια(πχ απολύσεις απλήρωτων καθαριστριών στο ΕΚΠΑ, για να προωθηθεί η ανάθεση σε εργολάβο), δεν στάθηκαν στην πράξη ενάντια στην απόλυση των εργαζομένων των ιδρυμάτων, των οποίων η “απρόσκοπτη λειτουργία” τους απασχολεί τόσο πολύ. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Ο τρόπος με τον οποίο διοικούνται τα πανεπιστήμια έχει συγκεκριμένη στοχοθεσία και είναι η μετατροπή τους σε αποστειρωμένους παραγωγικούς χώρους, με τους ιδανικούς όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου(απλήρωτη εργασία από διδακτορικούς και μεταπτυχιακούς στα εργαστήρια, εναντίωση σε κάθε προσπάθεια ταξικής αντίστασης στους ακαδημαϊκούς χώρους κλπ).
Παράλληλα πιστεύουμε ότι πρέπει να τοποθετηθούμε πάνω στο πως πρέπει να αντιδρούν σε τέτοιες συγκυρίες οι δυνάμεις του ευρύτερου ταξικού κινήματος. Όταν το κράτος επιλέγει να εντείνει τους όρους επιβολής του σε χώρους όπως τα πανεπιστήμια, πρέπει να λαμβάνει άμεση υλική απάντηση. Πρέπει δηλαδή να επιβάλλεται η παρουσία και οι δραστηριότητες όσων θέλουν να προωθούν μέσα στους χώρους αυτούς την ταξική αντεπίθεση. Πρέπει τα lock out να σπάνε στην πράξη, ακόμα και αν αυτό απαιτεί σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής και να υπάρχει παρουσία φοιτητών μέσα και έξω από τους χώρους ασύλου τουλάχιστον μέχρι την απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων. Πρέπει να κινούμαστε μακριά από λογικές παράδοσης του ασύλου στην αστυνομία, λογικές δηλαδή εκτόνωσης κινηματικών προοπτικών που είδαμε στο πρόσφατο lock-out της νομικής, όταν κάποιοι πήραν την απόφαση ότι πρέπει να υπερασπιζόμαστε το άσυλο μέχρι τις 6 παρά κάτι το απόγευμα και μετά να “αποχωρούμε συντεταγμένα”. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό κυριάρχησε και τον Νοέμβρη του 2014(lock-out στις σχολές του κέντρου) όταν εν μέσω ανασύνταξης του ταξικού κινήματος και της αντίδρασης που γεννιόταν απέναντι στην οικονομική εξαθλίωση και την αστυνομοκρατία της περιόδου, κάποιοι είδαν απλά την προοπτική να εκτονώσουν αυτή την αντίδραση στις επερχόμενες κάλπες του Ιανουαρίου. Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε ότι τα κινήματα που έχουν στόχο την χειραφέτηση της εργατικής τάξης, πρέπει να δείχνουν στον κόσμο που τα πλαισιώνει την προοπτική νίκης ενάντια στην οικονομική επιβολή του κεφαλαίου(η οποία εκφράζεται και μέσω της καταστολής) και όχι να αρκούνται σε “πύρινους” καταγγελτικούς λόγους που δίνουν την εντύπωση ενός καημένου αγωνιζόμενου κόσμου, τον οποίο μπορεί να συνδράμει κανείς απλά ασκώντας το εκλογικό του δικαίωμα (μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια) γιατί έτσι και αλλιώς απέναντι στην καταστολή έχει ήδη ηττηθεί. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η κατάκτηση για την οποία συζητάμε και λέγεται άσυλο, δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε ήρθε με παρακάλια, αλλά με μαχητικές καταλήψεις, όπως αυτή του Χημείου το 1979. Αν θέλουμε λοιπόν να την διατηρήσουμε, αυτές τις τακτικές πρέπει να χρησιμοποιήσουμε.
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΧΑΡΙΣΕ ΚΑΝΕΙΣ
ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ
Leave a Reply